ما رشتهٔ سازیم مپرس از ادب ما

صد نغمه سرودیم ونشد بازلب ما

چون مردمک ، آیینهٔ جمعیت نوریم

در دایرهٔ صبح نشسته ست شب ما

بیتابی دل آتش سودای که دارد

تبخال به خورشید رسانده ست تب ما

هستی چوعدم زین من و ما هیچ ندارد

بی نشئه بلند است دم؟غ طرب ما

ابرام تک و تاز غباریم درین دشت

جانی که نداریم چه؟د به لب ما

چون ذره پراکندگی انشای ظهوریم

جزما نقطی کوک؟ر د منتخب ما

تا معنی اسرار پری فاش توان خواند

مکتوب به کهسار؟رید زحلب ما

گمگشتهٔ تحقیق خود آوارهٔ وهم است

ما را بگذارید به درد طلب ما

نی قابل عجزیم نه مقبول تعین

ازننگ به آدم که رساند نسب ما

پیداست که جز صورت عنقا چه نماید

آیینه ندارد دل بیدل لقب ما